Eiland van sfeer

Wanneer ik over een oldtimerbeurs banjer, leg ik graag mijn oor te luisteren en onderhoud contacten. Vraag ik exposanten naar hun bevindingen van het weekend, dan klagen ze veelal dat er zich veel minder publiek meldt dan andere jaren. Een subjectieve beleving. In de herinnering lijken dingen altijd veel florissanter dan ze werkelijk waren. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het hoogtepunt van het fenomeen oldtimerbeurs in het verleden ligt. Ik vind dat niet zo gek. De economische gebeurtenissen en de macht van de consument hebben een heel andere verhouding tussen de begrippen ‘vraag’ en ‘aanbod’ veroorzaakt. Tegenwoordig domineert het laatste, in tegenstelling tot vroeger. Mensen zoeken en kopen doelgericht, waarbij ze een territorium van mondiaal formaat verkennen: internet. Dat wat niet langs die weg te bemachtigen valt, geldt als schier onbereikbaar. Op een beurs kent het aanbod aan alle kanten zijn beperkingen, hetgeen tegelijkertijd betekent dat de verkopers de prijzen bepalen. De consument van nu, verwend door de luxe en de vergelijkingsmogelijkheden van het www, hapt niet meer. Hij komt er nauwelijks voor uit zijn bureaustoel, want dáár ligt de wereld aan zijn voeten. Laat staan dat hij nog de moeite neemt ongeordende bakken met onderdelen uit te pluizen. Suggereer ik hiermee dat oldtimerbeurzen ten dode opgeschreven zijn? Wis en waarachtig niet! Ik zie voor deze evenementen een elementaire rol weggelegd als centra van beleving en contacten. Oldtimers worden omringd met emoties en daarop moeten exposanten inspringen. Niet meer de nadruk leggen op de koopwaar, toch altijd te beperkt om velen te behagen, maar op de presentatie en op het ‘gezicht’ erachter. Op internet bestellen mensen namelijk graag bij een vertrouwde partij en onderschat daarbij geenszins de gunfactor! Als ik een schools rijtje te verhandelen klassiekers met een infovelletje op de ruit deur aan deur zie staan of langs een stapel volgepropte bananendozen loop, denk ik: die verkopers snappen het niet. We hebben het niet over koeien op de veemarkt, maar over liefhebbersobjecten. Het tot het uiterste volplempen van vierkante meters heeft geen enkel nut, het draait om het creëren van een eiland van sfeer. Tapijt, een vitrine met nostalgia, een gerieflijk en vooral toegankelijk zitje, een natje en een droogje, bewegingsvrijheid en niet in de laatste plaats een glimlach; dát soort zaken tellen. Leg contacten, geef geïnteresseerde passanten dat ‘welkom’-gevoel. Niet het vele is goed, het goede is veel. Standhouders, heb nimmer de ambitie om een complete santenkraam uit te stallen, want internet overtreft deze toch. Zorg ervoor dat bezoekers een globaal doch helder beeld krijgen van uitsluitend de productgroepen en dat ze u in positieve zin onthouden. Geef een opvallend kaartje of liever nog een geinig prulletje mee. U ziet ze dan op een dag vanzelf terug, op de zaak of achter uw beeldscherm. En de beurzen? Dat worden prachtige shows, met interactie tussen bezoekers en exposanten, volop variatie en allemaal blijde gezichten. Wat willen we nog meer?

Aart van der Haagen, algemeen redacteur, KLASSIEK & TECHNIEK